Apple’ın efsanevi kurucusu Steve Jobs’un, bir adayı işe alırken sadece yetenek ve deneyime değil, çok daha derin bir şeye baktığı ortaya çıktı. Jobs’un en önemli mülakat sorusu basitti: “Neden buradasınız?” Ancak aradığı cevap, şirkete yardım etme gibi klişe bir fedakarlık değil, tam tersine adayın kişisel hırslarını ve tutkularını ortaya koyan “bencilce” bir motivasyondu.
Jobs, 2010 yılındaki bir konferansta, bir saatlik bir görüşmede birini asla tam olarak tanıyamayacağınızı, bu yüzden içgüdülerinize güvenmeniz gerektiğini açıklamıştı. Ona göre asıl önemli olan, adayın verdiği cevabın kendisi değil, o cevabın arkasında yatan “meta verilerdi”: yani kişinin gerçek tutkusu, hırsı ve karakteri.
Teknik becerilerin zaten bir ön koşul olduğunu düşünen Jobs, bir adayın işi neden istediğine odaklanırdı.
Jobs’a göre, bir aday “bu iş liderlik becerilerimi geliştirmeme yardımcı olacak” veya “yaptığım işle gurur duymak istiyorum” gibi kişisel ve “bencilce” hedeflerle geldiğinde, bu onun kendi kendini motive eden bir yapıda olduğunu gösterirdi. Jobs, kendi kişisel tatmini ve gelişimi için çabalayan bir çalışanın, şirket için de daha çok çalışacağına ve daha iyi sonuçlar üreteceğine inanıyordu.
İyi “Bencil” Cevap Örnekleri:
“Bu pozisyonu, bir gün kendi işimi kurmak için gereken becerileri geliştirmek istediğim için istiyorum.”
“Yaptığım işle gurur duyabileceğim bir ortamda çalışmak istiyorum.”
“Liderlik yeteneklerimi bir üst seviyeye taşımak için buradayım.”
Buna karşılık Jobs, “Şirketin büyümesine yardımcı olmak istiyorum” gibi fedakârca görünen ama ezbere dayalı cevaplardan etkilenmiyordu. Bu tür cevapların samimi bir tutkudan çok, sadece “söylenmesi gereken doğru şey” olduğunu ve adayın gerçek motivasyonunu gizlediğini düşünüyordu.
Jobs’un bu yaklaşımı, işe alımda adayın kişisel hırs ve tutkusunun, ezberlenmiş kurumsal cevaplardan çok daha değerli olduğunun altını çiziyor.
